علاوه بر دریافت وحی ، نبی و امام در وظیفه نیز متفاوتند . وظیفه پیامبر تبلیغ و ترویج و دعوت از مردم است . در حالی که امام نه آورنده شریعت و قانون است و نه از آن جهت که امام است وظیفه دارد سراغ مردم برود و آنها را دعوت ، تبلیغ ، امر به معروف و نهی از منکر کند . بلکه انجام این امور وظیفه هر فرد مومنی است و امام هم به عنوان فردی از مومنین این وظایف را بر عهده دارد .قیام امام حسین (ع) بدین جهت نبود که امامِ وقت است بلکه آن قیام وظیفه هر مومن بصیر آن عصر بود .امام مرجع و شاخصی است برای حل اختلاف هایی که منشا آن هم خود علما هستند . مَثَل امام مَثَل کعبه است . باید یک شاخصی باشد تا اگر مردم خواستند حق را در بین اختلافات بیابند به او مراجعه نمایند .

امام در لغت فارسی به معنای پیشواست ، اما صرف کلمه امام دارای بار ارزشی نیست چرا که اگر امامی عادل و راهیافته باشد موجب هدایت و اگر امامی فاسق باشد سبب ضلالت می گردد .

شما امام حقید یا باطل ؟  علی شیعه سنی حکومت خلافت امام امام حق امام امام حق باطل شیعه سنی

حدیث ثقلین که به تواتر یا سند قطعی ثابت شده « کتاب الله و عترتی، اهل بیتی » است ولی حدیث ثقلین گونه‌ای دیگر نیز روایت شده است که پیامبر(ص) فرمود: من دو چیز در میان شما گذاشتم اگر به آن متمسک شوید گمراه نمی‌شوید، کتاب خدا و سنت من. و آن دو از هم جدا نمی‌شوند تا آنکه درکنار حوض کوثر بر من وارد شوند.»

اولا روشن است که حدیث اول (کتاب الله و عترتی) حدیث متواتر و لا اقل مشهور مستفیض قطعی است و قابل قیاس و معارضه نیست با حدیثی که در هیچ یک از صحاح سته نیامده و در کتب دیگر به صورت مرسل یا یه سند ضعیف نقل شده و انگیزه های سیاسی از طرف خلفا برای جعل آن بود.
 

ثانیا:اگر سرگذشت غم‌انگیزی که تدوین و نقل سنت شریفه را بدانیم که چگونه از ابتدا مورد بی‌مهری خلفا قرار گرفته و با شعار « حسبنا کتاب الله » از نقل آن جلوگیری و صحابه را پرهیز می‌دادند به ویژه  مناقب و فضائل  اهل‌بیت ممنوع بود، و بر عکس راویان را بر جعل روایات مخالف آن تشویق می‌نمودند، آنگاه به مدت صد سال از تدوین آن جلوگیری نمودند.
 

اگر حدیث دوم (کتاب الله و سنتی) صحیح و سنت این همه مهم باشد چرا عمر در لحظات آخر عمر پیامبر با گفتن حسبنا کتاب الله از نوشتن سنت (حدیث) جلوگیری کرد؟ و آنچه سنت مکتوب از پیامبر بر جای ماند، چرا ابوبکر آن را آتش زد؟
 
بلکه ابوبکر بالای منبر از نقل شفاهی سنت آن حضرت منع کرد و گفت: لا تحدثوا من رسول الله شیئاً.

از پیامبر چیزی نقل نکنید هرگاه مسئله‌ای از شما پرسیدند بگویید قرآن برای ما کافی است! حلال آن را حلال بشمارید و حرام آن را حرام بشمارید! [تذکره الحفاظ ذهبی ج 1 ص 33]

و چرا به مدت صد سال خلفای اولیه از نوشتن این یادگار گران سنگ پیامبر جلوگیری کردند؟ بلکه بسیاری از علمای اهل‌سنت این منع تدوین را به پیامبر نسبت دادند؟
 

آیا معقول است پیامبر سنتش را به عنوان یادگار واجب‌الاتباع خود معرفی نماید ولی از ضبط و تدوین آن جلوگیری نماید تا صحابه و تابعین او مجبور باشند بر اثر نبودن نص نبوی در مسائل به قیاس و استحسان و مصالح مرسله و سد ذرایع پناه برند؟
 
آیا با وجود حدیث (کتاب الله و سنتی) جلوگیری از تدوین سنت رسول سفیهانه نیست؟
 

ثالثاً: سنت نیاز به حافظ و مفسر دارد زیرا همانگونه که قرآن دارای ناسخ و منسوخ، محکم و متشابه و خاص و عام است، حدیث نیز همین مشخصات را به اضافه عدم ضبط و اختلاف در نقل و نقلهای دروغ دارد. بلکه روایات دروغ به اعتراف محدثان بزرگ بیش از احادیث صحیحه بود ولی قرآن دست نخورده و صحیح به دست ما رسیده، اختلاف تنها در تفسیر آن است. با این حال قرآن نیازمند مفسرانی است که مانع اختلاف بوده و همه امت آنان را بپذیرند و تفسیر آنان حجت باشد و آن مفسران طبق حدیث ثقلین اهل‌بیت آن حضرت هستند.
 
بلکه سنت بیش از قرآن نیازمند حافظ و مفسر است تا مرجع امت در اصل سنت و تفسیر آن باشد. زیرا قران و سنت صامت مانع اختلاف امت نیست و نیازمند یادگار دیگر یعنی اهل‌بیت هستیم.
 

رابعاً: حدیث دوم (کتاب الله و سنتی) با معیارهای رجالی اهل‌سنت هم ضعیف و بی‌اعتبار است. زیرا این حدیث از سه نفر از صحابه یعنی ابن عباس و ابو هریره و ابو سعید خدری و در چهار مصدر اولیه حدیثی یعنی موطأ مالک، مستدرک حاکم، تمهید ابن عبدالبر و سنن بیهقی آمده است. و دیگران از این چهار نفر نقل کرده‌اند.
 
 و چون این حدیث موافق سیاست و مذهب حاکم است، فراوان در کتب و خطبه‌ها تکرار می شود، تا سفارش اصلی پیامبر اکرم تحت الشعاع و فراموش شود. اینک به بررسی سند این احادیث به ترتیب تاریخ تدوین آن می‌پردازیم. 

برای مشاهده ادامه مطلب اینجا کلیک نمایید ...

هنوز بوی پیامبر از کوچه های مدینه رخت بر نبسته بود که جمعی از صحابه عادل پیامبر !!!! در سایه سقیفه ، ردای خلافت را بر یکدیگر تعارف می کردند . شد آنچه نمی باید می شد....

مظلومیت امیر المومنین علی علیه السلام - آن همای رحمت _ سال هاست سینه ام را داغدار نموده و من در پی آنم که شاید بتوانم حقیقت را دوباره !! برای شما بازگو کنم

چرا که حقیقت چون آفتاب روشن است و تنها لازم است اندکی چشم گشود تا نور حقیقت چشمانمان را روشن سازد . انشاءالله

برخى  در مقابل آیه «شراء» که در شأن علی نازل شده، آیه «غار» را مطرح نموده اند و میگویند که این آیه در شأن ابوبکر نازل شده است آن هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مکه هجرت کرد و در غار با ابوبکر به جهت فرار از کفار پناه گرفت. خداوند متعال مى فرماید: ( إِلاّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِینَ کَفَرُوا ثانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُما فِی الْغارِ إِذْ یَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللهُ سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ وَأَیَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها وَجَعَلَ کَلِمَةَ الَّذِینَ کَفَرُوا السُّفْلى وَکَلِمَةُ اللهِ هِیَ الْعُلْیا وَاللهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ);(1) «اگر او را یارى نکنید، البته خداوند او را یارى کرد، آن هنگام که کافران او را [از مکه] بیرون کردند، در حالى که دومین نفر بود [و یک نفر بیشتر همراه نداشت] در آن هنگام که آن دو در غار بودند و او به همراه خود مى گفت: غم مخور، خدا با ماست. در این موقع خداوند سکینه [و آرامشِ] خود را بر او فرستاد، و با لشکرهایى که مشاهده نمى کردید او را تقویت نمود و گفتار [و هدف] کافران را پایین قرار داد [و آن ها را با شکست مواجه ساخت ]و سخن خدا [و آیین او] بالا [و پیروز ]است، و خداوند عزیز و حکیم است.»
برخی مى گویند: این آیه از جهاتى دلالت بر فضیلت ابوبکر دارد:
الف) از ابوبکر در این آیه، به «یکى از آن دو نفر» ( ثانِیَ اثْنَیْنِ) تعبیر شده است.
ب) خداوند او را مصاحب پیامبر(صلى الله علیه وآله) قرار داده است.
ج) پیامبر(صلى الله علیه وآله) به او فرمود: خداوند با ما است: ( إِنَّ اللهَ مَعَنا).
د) خداوند درباره او فرمود: ( فَأَنْزَلَ اللهُ سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ...); پس خداوند آرامش و سکونت خود را بر او فرود آورد.
آنان با این تعبیرها ، آیه «غار» را از فضایل او به حساب آورده اند و اما گروهی معتقدند که این آیه فضیلتی در بر ندارد چرا که :