حضرت امام با این که یک شخصیت بزرگ و بی نظیر جهانی بود و در علوم فقه، اصول، رجال، درایه، منطق، فلسفه، تفسیر، عرفان و شعر سرآمد دوران بود و از همه مهم تر به عنوان رهبر یک انقلاب جهانی به شمار می آمد، با همه این عظمت در علوم و مسائلی که به آن آشنایی نداشت از متخصصان آن تبعیت می کرد.

از آقای حاج شیخ محمد حسن رحیمیان، که مدتی سرپرست و نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید و یکی از اعضای بیت حضرت امام بود و مدت زیادی با معظم له از نزدیک ارتباط داشت، شنیدم که امام نسبت به دستورات و توصیه های پزشکان، متعبد محض بود. وقتی پزشکان دستوراتی می دادند آن را برای خود واجب و لازم می دانست و مو به مو عمل می کرد و می فرمود: تشخیص دکتر چنین است، باید همینطور هم عمل شود.

آقای رحیمیان می گفت: در طول زندگی روش امام همین بود. فقط در یک مورد خلاف آن دیده شد و امام از دستور پزشکی امتناع کرد. او می گفت: در این روزهای آخر کسالت امام که منجر به فوت معظم له شد، پاهای حضرت امام پوست می انداخت. پزشک گفته بود در طشتی مقداری شیر بریزید و پاهای امام را در داخل شیر قرار دهید بعد با صابون و لیف بشویید که این پوست ها برطرف شود. وقتی با امام در میان گذاشته شد، فرمود: دیگر این کار را نمی توانم انجام بدهم، شیر نعمت خداست. نعمت خدا را نمی توانم این گونه ضایع بکنم و کم احترامی بکنم و این کار را نکرد. 

 منبع: خاطرات آیت ا... شیخ مرتضی بنی فضل، تدوین عبدالرحیم اباذری، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی