یکی از اساتید در مورد خاطره ای که دریکی از کشور های آفریقایی برایشان پیش آمده بود صحبت می کردند که روزی با یک جوانی تازه مسلمانی که مذهب سنی داشته هم کلام می شوند و جوان درمورد فرق بین شیعه و سنی از ایشان سوال و درخواست اطلاعاتی در مورد مذهب تشیع می کند که البته جناب استاد هم در پاسخ به او ،طی مدت کوتاهی دعای کمیل را به زبان انگلیسی ترجمه می کنند و به جوان می دهندو او را به این مورد آگاهی می دهند که این دعا از دعاهای رایج شیعیان است وامیرالمومنین امام علی علیه السلام آن را به کمیل بن زیاد که از خواصّ آن حضرت بود آموختند . و استاد همچنین اشاره می کنند بعد از خواندن این دعا ،اگر سوالی در مورد تشیع داشتی بپرس .شخص تازه مسلمان بعد از دو سه روز نزد استاد می آید و شروع به تمجید دعا و عرفان بالای جملات دعا می کند.از جوان می پرسند چه قسمت هایی از دعا باعث شگفتی شما و پی بردن شما به عرفان بالای این دعا شد ؟ در جواب او به معنای انگلیسی این جملات اشاره می کند :"وهبنی صبرت علی حر نارک فکیف اصبر عن النظر الی کرامتک ....لابکین علیک بکاءالفاقدین و لانادینک این کنت یا ولی المومنین یا غایه امال العارفین یا غیاث المستغیثین."تعبیر جوان از این جملات اینگونه بود ه که در تفکر دنیایی و مادی ، زمانی که در مشکلی به طور مثال آتشی گرفتار می آیی آن لحظه فقط به فکر نجات خودت هستی و بس .اما در تفکر عرفانی شیعی در مضمون دعا اشاره به این مساله داردکه خدایا اگر من را در آتش دوزخ بیاندازی شکایت نمی کنم که چرا من را در آتش انداختی .آن لحظه گریه کنانم چونان که مبتلا به فقدان عزیزی باشم که کجایی ای نهایت آرزوی عارفان و...و همین نشان دهنده ی اوج عرفان مولای شیعیان علی ابن ابی طالب و شیعه است . و همین تعبیر زیبا از دعای کمیل بعد ها موجبات شیعه شدن خود و خانمش را فراهم می کند.
اما براستی چرا من شیعه در بسیاری از موارد از عرفان هایی که در ادعیه های معروف وجود دارد غافلم ؟؟